بسم الله الرحمن الرحیم
در بعضی کتابها هست که یکی از انگیزه های پژوهش درباره ی دین حس کنجکاوی است. پس معلوم میشود که خداوند متعال این حس را به انسان داده تا در درجه ی اول از آن برای شناخت خداوند و دین او استفاده نماید. مثل اینکه فکر کند این جهان آیا خالقی دارد یا نه؟ اگر دارد او چه کسی است و اگر خالقی در کار نیست پس این نظم دقیق موجود در عالم نشانه چیست؟ و از این قبیل سوالات.
ولی بعضی افراد این حس را در باره چیزها و کارهای  دیگران و یا امور بی مورد بکار می برند مثل این که کسی در احوال کسی تجسس کند که اصطلاحا می گویند فلانی فضول است. حکایت سایر نیروهای خدادادی هم همینطور می باشد.

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ : مَنْ عَرَفَ اللَّهَ وَ عَظَّمَهُ مَنَعَ فَاهُ مِنَ الْکَلَامِ وَ بَطْنَهُ مِنَ الطَّعَامِ وَ عَنَّى نَفْسَهُ بِالصِّیَامِ وَ الْقِیَامِ قَالُوا بِآبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا یَا رَسُولَ اللَّهِ هَؤُلَاءِ أَوْلِیَاءُ اللَّهِ قَالَ إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ سَکَتُوا فَکَانَ سُکُوتُهُمْ فِکْراً وَ تَکَلَّمُوا فَکَانَ کَلَامُهُمْ ذِکْراً وَ نَظَرُوا فَکَانَ نَظَرُهُمْ عِبْرَةً وَ نَطَقُوا فَکَانَ نُطْقُهُمْ حِکْمَةً وَ مَشَوْا فَکَانَ مَشْیُهُمْ بَیْنَ النَّاسِ بَرَکَةً لَوْ لَا الْآجَالُ الَّتِی کُتِبَتْ عَلَیْهِمْ لَمْ تَسْتَقِرَّ أَرْوَاحُهُمْ فِی أَجْسَادِهِمْ خَوْفاً مِنَ الْعَذَابِ وَ شَوْقاً إِلَى الثَّوَاب‏
                                               (روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج‏2، ص: 433)

 پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) فرموده‏ اند: هر کس خدا را بشناسد و او را تعظیم کند، دهان خود را از سخن گفتن و شکم خود را از خوراک باز مى‏دارد و خویشتن را با گرفتن روزه و گزاردن نماز به زحمت مى‏اندازد. گفتند: اى رسول خدا! پدر و مادرمان فداى تو باد! آیا چنین کسى از اولیاى خداوند است؟ فرمودند: همانا اولیاى خدا چون خاموش باشند، خاموشى آنان اندیشه است و چون سخن گویند، سخن ایشان یاد خداوند است و چون بنگرند، نگریستن آنان، عبرت است و کلامى که بر زبان مى‏آورند، حکمت است و چون میان مردم آمد و شد کنند، آمد و شد آنان برکت است و اگر مدت عمرى که خداوند براى آنان مقدر فرموده است نباشد، جانهاى ایشان در کالبدهاى ایشان از بیم عذاب و شوق به ثواب پایدار نمى‏ماند.  (روضة الواعظین-ترجمه مهدوى دامغانى، ص: 682)
.